ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳေလးစား ဦးခိုက္ၾကေသာ္လည္း ကံႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယံုၾကည္မႈ အားနည္းမႈမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္သည္ ေကာင္းတာလုပ္ ေကာင္းက်ိဳးေပးမည္၊ မေကာင္းတာလုပ္ မေကာင္းမႈမ်ား အက်ိဳးရမည္ဟူ၍ ေဟာၾကားခဲ့ေတာ္မူသည္။ မိမိ၏ ကံသာလွ်င္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္း၊ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာမ်ားျဖစ္သည္။ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳး တို႕သည္ ကံတရားေပၚ၌သာ တည္ေလသည္ဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေဒသနာေတာ္မ်ားရွိခဲ့သည္။


သို႕ေသာ္ . . . . .''ဟာ ... မင္းတို႕က တတ္လည္း တတ္ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႕၊ ပိုက္ဆံလည္း ရွိသားနဲ႕ ဘာလုိ႕ ဒီနာေရး ကူညီမႈ အသင္းကိုမွ သြားၿပီး အကူအညီ ေတာင္းရတာလဲ'' ဘာျဖစ္လို႕ ကိုယ္ပိုင္ အေခါင္း (Coffin) နဲ႕ မီး မသၿဂိဳလ္တာလဲ''စသည္ ... စသည္ စကားသံမ်ား၊ တီးတိုး သံမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္ အေဒၚဝမ္းကြဲေတာ္ သူ၏ နာေရးကိစၥတြင္ အေဒၚ၏ သားျဖစ္သူ၊ ကြၽန္ေတာ္၏ ညီဝမ္းကြဲအား သူတို႕၏ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္း တစ္ခ်ိဳ႕မွ ေျပာၾကားလိုက္ေသာ စကားရပ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ညီဝမ္းကြဲမွ ကြၽန္ေတာ့္အား ျပန္လည္၍ ပူေဆြးေသာက အပူမီးမ်ားထဲမွ အားယူကာ တီးတိုး ျပန္လည္ ေျပာျပ၍ ကြၽန္ေတာ္ သိလိုက္ရျခင္းပင္။

ဤတြင္ ကြၽန္ေတာ့္တြင္ ရွင္းျပရန္ တာဝန္ရွိလာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္၊ ကိုယ္ပိုင္ အသိႏွင့္ ရွင္းျပသည္ထက္ ကြၽန္ေတာ္တို႕၏ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးျဖစ္ေသာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၾကည္ညိဳ ေလးစားေသာ မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ ျဗဟၼစုိရ္ေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ႀကီး မဟာဓမၼကထိက ဗဟုဇန ဟိတဓရ ဘဒၵႏၲတိကၡ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ ယႆ သတို႕သား တရားေတာ္ထဲမွ လူမ်ား အယူသီး ပံုမ်ား၊ အစြဲႀကီးပံုမ်ား၊ တလြဲ ဆံပင္ ေကာင္းမႈမ်ားကို ထုတ္ႏႈတ္ ရွင္းျပ ပါမည္။

ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ဤယႆ သတို႕သား အရဟတၱဖိုလ္တည္ခန္း တရားေတာ္ကို အမ်ိဳး၊ ဘာသာ ၊ သာသနာ အတြက္ ေဟာၾကား ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ရတနာ သံုးပါးကို ၾကည္ညိဳ ေလးစား ဦးခိုက္ၾကေသာ္လည္း ကံႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယံုၾကည္မႈ အားနည္း မႈမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္သည္ ေကာင္းတာလုပ္ ေကာင္းက်ိဳး ေပးမည္၊ မေကာင္းတာ လုပ္ မေကာင္းမႈမ်ား အက်ိဳး ရမည္ ဟူ၍ ေဟာၾကား ခဲ့ေတာ္မူသည္။ မိမိ၏ ကံသာလွ်င္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္း၊ ကိုယ္ပိုင္ ဥစၥာမ်ားျဖစ္သည္။ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳး တို႕သည္ ကံတရား ေပၚ၌သာ တည္ ေလသည္ ဟူ၍ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္၏ ေဒသနာ ေတာ္မ်ားရွိခဲ့သည္။

သို႕ေသာ္ လူအမ်ားစုသည္ နာေရး ကိစၥမ်ားတြင္ အယူသီး ၾကသည္။ နာေရး ကိစၥေၾကာင့္ စီးပြား ပ်က္တယ္၊ လူေသ တတ္တယ္၊ ထိခိုက္ နစ္နာမယ္၊ ပ်က္စီး ဆံုး႐ႈံး တတ္တယ္၊ နိမိတ္ မေကာင္းမႈေတြ ျဖစ္ေစတယ္ ... စသည္ ... စသည္ျဖင့္ ဘိုးေဘး ဘီဘင္ လက္ထက္ကတည္းက အယူ သီးမႈမ်ား၊ အ႐ိုး စြဲမႈမ်ား၊ အမွား စြဲမ်ား ရွင္သန္လာခဲ့သည္။

ယေန႕ေခတ္ လူ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ အဆင္း၊ အနံ႕၊ အသံ၊ အရသာ၊ အေတြ႕အထိ ဟူေသာ အာ႐ံု ငါးပါးထဲတြင္ နစ္မြန္း ေနၾကကာ မိမိကိုယ္ကို မိမိတို႕ သုဘ (သို႕မဟုတ္) မဂၤလာဟု ထင္ေန ၾကသည္။ ျမင္ေနၾကသည္။ အမွန္ စစ္စစ္ ရွင္သူ၊ ေသသူတို႕ အားလံုးသည္ အသုဘ (သို႕မဟုတ္) အ မဂၤလာမ်ားသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိတို႕အားလံုး ေရမခ်ိဳးဘဲႏွင့္ ရက္ေပါင္း (ႏွစ္ဆယ္) ခန္႕ ေနၾကည့္ေသာ္ မိမိတို႕ ခႏၶာမွ အပုပ္နံ႕မ်ား တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနေတာ့မည္။ ႐ုပ္တရား၊ နာမ္တရား အားလံုးသည္ အသုဘ ခ်ည္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ မည္သည့္အရာမွ တည္ျမဲမႈကို မေဆာင္ႏိုင္ေခ်။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ လူမ်ား ၉၆ ပါးေသာ ေရာဂါ ျဖစ္ပြားရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရွးယခင္ကာလ ကမၻာဦးစ ကာလတြင္ လိုခ်င ္တပ္မက္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာေရာဂါ၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ ေရာဂါ၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈ ေရာဂါ ဟူ၍ သံုးမ်ိဳး သာရွိခဲ့သည္ဟူ၍ ေဟာၾကား ခဲ့သည္။ ဤတြင္မွ တိရစၧာန္မ်ားကို သတ္ျဖတ္စားေသာက္ျခင္းမွ အစျပဳ၍ ေရာဂါ ၉၆ ပါးတို႕သည္ လူတို႕တြင္ ျဖစ္ေပၚလာရေတာ့သည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ လူမသာကို အိမ္ထဲသို႕၊ ရပ္ကြက္ထဲသို႕ သြင္းရာ၌ 'ခိုက္သည္' ဟူ၍ မေဟာၾကားခဲ့ပါ။ အမွန္စင္စစ္ တိရစၧာန္မသာ (ဥပမာ - ၾကက္၊ ဝက္၊ ပုရစ္...) ကို ဝမ္းဗိုက္အတြင္းသို႕ သြင္းမွသာ ခိုက္မည္ျဖစ္သည္။ ဒူလာ အေညာင္းေရာဂါသည္ သည္ ၾကက္သားစားၾကည့္၊ ေသြးတိုးေရာဂါရွိလွ်င္ ဝက္သာ စားၾကည့္၊ ပုရစ္စား ၾကည့္လွ်င္ ေသသည္ အထိ ခိုက္မည္ ျဖစ္သည္။ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာ ျပတ္၍ ေသသည္ အထိ ခိုက္မည္ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ ျမတ္စြာဘုရား၏ အယူႏွင့္ လူအေတာ္ မ်ားမ်ား၏ အယူတို႕သည္ ဆန္႕က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ဆံုးပါးသြားတဲ့ လူမသာကို အိမ္ထဲ မသြင္းေကာင္းဘူး၊ အိမ္ေရွ႕က မျဖတ္ရဘူး၊ အိမ္ေပါက္ဝက မထုတ္ရဘူး ဟူ၍ အယူသီးမႈမ်ားႏွင့္ ႐ႈပ္ေထြး ေနေတာ့သည္။ ရြာ အျပင္ဘက္တြင္ ေသလွ်င္ ရြာထဲ မသြင္းရဘူး၊ အရပ္ အျပင္ဘက္တြင္ ေသလွ်င္ အရပ္ ထဲ မသြင္း ေကာင္းဘူး။ သြင္းလွ်င္ ရြာ နာတယ္၊ အရပ္ နာတယ္၊ အိမ္သူ အိမ္သားေတြ ခိုက္တယ္ ဟူ၍ မည္သည့္ က်မ္းဂန္တြင္မွ မပါရွိပါ။ သို႕ေသာ္ အားလံုး အားလံုး နီးပါး အယူသီးမႈက စိုးမိုး လႊမ္းျခံဳမႈကို ခံေနရသည္။

ဤသို႕ဆိုလွ်င္ မနက္တိုင္း မနက္တိုင္း အိမ္ရွင္မမ်ား ေစ်းမွ အျပန္ကို ၾကည့္လိုက္ ေစခ်င္သည္။ ျခင္းေတာင္းေလးႏွင့္ ေစ်းဝယ္ ၿပီး ျပန္လာ သည့္အခါတြင္ ေျခေထာက္ေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေစ်းျခင္းေတာင္း အတြင္းမွ အေပၚေပၚေအာင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို ေအာက္မွ ခုကာ ျပန္လာပံုကို ေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ဤ ေျခေထာက္ကား ၾကက္၊ ဝက္ စသည့္ တိရစၧာန္၏ ေျခေထာက္ပင္။ ဤသို႕ေသာ ၾကက္၊ ဝက္၊ ဆိတ္၊ ငါး စသည့္ တိရစၧာန္ မသာေပါင္းစံုတို႕ကို မိမိတို႕အိမ္တြင္းသို႕ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာ သြင္းၾကသည္။ အဆံုးစြန္ဆံုး ေႁမြ မသာ လည္းသြင္း၊ ပုရစ ္မသာ လည္းသြင္း၊ ဖား မသာလည္း သြင္းၾကေတာ့သည္။

'လူမသာေတာ့ မသြင္းဘူးတဲ့' လူေသလွ်င္ အိမ္ ေနာက္ေဘး သယ္သြား၊ ၿပီးရင္ တံစက္ၿမိတ္ ေရ လက္ျပန္ ေရႏွင့္ ေရခ်ိဳးေပး၊ ဆပ္ျပာတိုက္၊ ေရသုတ္၊ အဝတ္အစား ဝတ္ေပး၊ သနပ္ခါး လိမ္း၊ ဆံပင္ ထံုးေပး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီ ဆိုးေပး၊ ႏွင္းဆီပန္း ပန္ေပးႏွင့္ စသည့္ျဖင့္ ေသသြားမွ ၾကင္နာျပ၊ ဂ႐ုစိုက္ျပ ေနၾက ေတာ့သည္။ အေလာင္း လွေအာင္ လုပ္တာတဲ့၊ ျပံဳးျပံဳးေလး ေသမွ အေလာင္းလွတာတဲ့။ ေနာက္မွ ေခါင္း ကဆံပင္ကို ျဖတ္ၿပီး ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တုပ္ေတာ့သည္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ေမး ၾကည့္ေတာ့သူ႕ကို အိမ္မွာ ႏွစ္ညေတာင္ သိပ္ထားရဦးမွာတဲ့။ ေသတာေတာင္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ ခံရတဲ့ ဘဝ၊ အမွန္စင္စစ္ တရားေလး ေတြ႕ၿပီး ျပံဳးျပံဳးေလးေသမွ အေလာင္းလွမည္ျဖစ္သည္။

ယခုမူ ေစ်းမွ သယ္လာေသာ တိရစၧာန္ မသာမ်ားကို အိမ္ထဲသြင္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ သယ္၊ ေရေဆး၊ ဓားေသြး၊ ခုတ္ထစ္ ပိုင္းျဖတ္၍ ခ်က္ျပဳတ္၊ စားပြဲေပၚ တင္ကာ မိသားစု ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး စားေသာက္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား၊ အ႐ိုးကိုပင္ ႏူးေနေအာင္လုပ္ၿပီး စားၾကသည္။ ပါးစက္ထဲ ညက္ညက္ ေၾကေအာင္ဝါး၊ မ်ိဳခ်၊ ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႕ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ဤေနရာတြင္ လူ႕ဝမ္းဗိုက္သည္ တိရစၧာန္တို႕၏ သခ်ႋဳင္းပင္၊ လူ႕ပါးစပ္သည္ တိရစၧာန္တို႕၏ မီးသၿဂႋဳလ္စက္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ တိရစၧာန္မသာက်ေတာ့ ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႕ ထည့္ၿပီး လူမသာ က်ေတာ့ အိမ္ထဲသို႕ပင္ အသြင္းမခံမႈတို႔သည္ အဆိုးဝါးဆံုးေသာ အယူသီးမႈ။ မိစၧာဒိ႒ိ အယူဝါဒမွ ဆင္းသက္လာမႈပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

တစ္ဖန္ လူေသ ပါးစပ္ထဲသို႕ ေငြတစ္မတ္ ထည့္ျခင္းသည္ ''ကူးတို႕ခ'' ဟု ဆိုၾကျပန္သည္။ လူေသ အသက္မရွိေသာ ခႏၶာသည္ ေငြတစ္မတ္ႏွင့္ မည္သည့္ ကားကို စီး၍ ရမည္နည္း။ အခ်ိဳ႕ေသာ သူတို႔က ပါးစပ္ထဲမွ ေငြတစ္မတ္ကို ႏွိဳက္ယူ ျပန္သည္။ Lucky ေကာင္းတယ္တဲ့၊ ေငြပြားတယ္တဲ့၊ ေနာက္ နာေရး ေမာ္ေတာ္ယာဥ္လည္း ေရာက္ေရာ ေျခက မထုတ္ရဘူး၊ ေခါင္းက မထုတ္ရဘူး၊ တံခါးေဘာင္နဲ႕ မထိရဘူး၊ အိမ္နံရံနဲ႕ မထိရဘူး၊ ေလွကားက မဆင္းရဘူးႏွင့္ ''ဘူး'' မ်ား ပဲ့တင္ ထပ္လွ်င္ပင္၊ ေနာက္ေၾကးစည္ထု၊ ကနဖ်င္း ဖ်က္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေတာ့သည္။

ေရအိုးခြဲ လိုက္ျခင္းသည္ ေသသူအား အိမ္သို႕ ျပန္မလာ ႏိုင္ေအာင္ အိုးစား ခြဲျခင္းဟု ဆိုေသာ္လည္း ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေပၚသို႕ တင္ေသာအခါ ေခၚမသြားရဘူး၊ ပစ္သြား ၿပီလား ဟူ၍ ငိုၾက ယိုၾက ႏွင့္ပင္၊ အယူအစြဲ၊ အယူသီးမႈတို႕ႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္ လုပ္ရပ္မ်ားပင္၊ သုႆာန္တြင္ ေဝငွသည့္ ယပ္ေတာင္၊ လက္ကမ္းစာေစာင္မွ အစ အကုန္ယူၾကသည္။ ေသသူ၏ ပုဆိုး၊ လံုခ်ည္၊ အက်ႌ၊ ခုတင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ေမြ႕ရာမ်ားကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႕ ပို႕ျခင္းသည္ အိမ္မွာ ခိုက္မွာ စုိး၍ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ကန္႔လန္႔ကာ (ခန္းဆီး)ခ်ဳပ္၍ ဦး/ေဒၚ... ဘယ္သူ၏ ေကာင္းမႈဟု စာတမ္းထိုးကာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မ်က္ႏွာစာေအာက္မွာ ကုသုိလ္ရေအာင္ဆြဲေပး၊ ခ်ိတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆို ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။

အိမ္တြင္ ခိုက္မွာ စိုး၍ ဟု ဆိုၾကသည္။ ဤသို႕ဆိုလွ်င္ ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား၊ ဘုန္းႀကီးမ်ား က်ေတာ့ ခိုက္ခ်င္ ခိုက္ပါ ေစဟူေသာ သေဘာမ်ား လားဟု စဥ္းစားမိျပန္သည္။ ဤကဲ့သို႕ ခိုက္မွာကို ေၾကာက္ၾကလွ်င္ ေသဆံုးသြားသူ၏ လက္စြပ္၊ လက္ေကာက္၊ ဆြဲႀကိဳး စသည္တို႕ ဘယ္မ်ား ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ခိုက္မွာစိုးလို႕ဟူ၍ ေပးပို႕လွဴဒါန္းျခင္းကို မျမင္မိေခ်။

ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ဆံုးပါးသြားပါက နာေရးေမာ္ေတာ္ယာဥ္ကို 'ဒီဘက္က မထြက္ရဘူး၊ ဟိုဘက္က ထြက္' ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳး ရပ္ကြက္တိုင္း လိုလိုတြင္ အစဥ္ၾကားရျမဲ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆို ဒီဘက္အျခမ္းက ေသသူေတြ မ်ားေနလို႕ဗ်ာ၊ ကဲ .. အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ဟိုဘက္က လူေတြ ေသေစလိုတဲ့ သေဘာလားဗ်ာ၊ အကယ္၍ မ်ား ဒီဘက္ကလည္း အထြက္မခံ၊ ဟိုဘက္ကလည္း အထြက္ မခံခဲ့လွ်င္ မည္ကဲ့သို႕ သၿဂႋဳလ္မည္နည္ ဟု စဥ္းစားေစခ်င္သည္။

ဤသို႕ေသာ အစြဲအလမ္း၊ အယူသီးမႈတို႕ေၾကာင့္ ေရွးယခင္ကတည္းက ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားတြင္ 'နာေရး ကူညီမႈအသင္း' ဟူ၍ မရွိခဲ့ျခင္းပင္။ အမွန္မွာ စ်ာပန ျပခ်သည့္ အလုပ္သည္ အမွန္တကယ္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အလုပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ အနိမ့္က်ဆံုးေသာ ကုသုိလ္အလုပ္သည္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ျဖဴစင္ေသာ စိတ္ဓါတ္ရွိသူတို႕၏ အလုပ္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္ေနသူတို႕အား သနားညႇာတာ ႐ိုင္းပင္းကူညီ သူတို႕ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူတစ္ပါး၏ ဒုကၡကို ကယ္တင္သူတို႕ အလုပ္သည္ နာေရးကူညီမႈ အသင္း၏ လုပ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဤသည္ကို ဂုဏ္မရွိေသာ အလုပ္၊ ခိုက္သည့္အလုပ္... ဟူ၍ အယူသီး ၾကသည္။ သုဘရာဇာဟူ၍ ေခၚၾကသည္။ ေမးခ်င္၊ ေခၚခ်င္၊ ေဆးေဖာ္ ေၾကာဖက္ပင္ မလုပ္ခ်င္ၾကေပ။ ဤသည္မွာ တရားသေဘာႏွင့္ ေဝးစြာ အယူ သီးၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ လူအေယာက္ ၁ဝဝ တြင္ ၉ဝ ခန္႕ရွိသည္။ ဥပမာ - အေလာင္း တစ္ေလာင္းအတြက္ ကုန္က်စရိတ္မွာ ငါးေထာင္က်ပ္ ကုန္က်မည္ဆိုလွ်င္ အေလာင္း ၂ဝ တြက္ ေငြတစ္သိန္း ကုန္မည္။ တစ္ႏွင္လွ်င္ ၃၆၅ သိန္း ကုန္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ဤသို႕ တစ္ႏွစ္လွ်င္ အနည္းဆံုး ၃၆၅ သိန္းဝင္မည့္ ကုမၸဏီမ်ား၊ ဖက္စပ္ လုပ္ငန္းမ်ား မရွိႏိုင္၊ မည္သည့္ ကုမၸဏီလုပ္ငန္းမွ ဤသို႕ မျမတ္ႏိုင္။

သို႕ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႕သည္ ဤသို႕ ေျမျမႇဳပ္ခ၊ မီးသၿဂႋဳလ္ခ မ်ားယူ၍ ဘဝကို ရပ္တည္ၾကေသာ သူမ်ားမဟုတ္၊ မိမိ ဝမ္း တစ္ဝမ္း မိမ ိရွာေဖ ြစားေသာက္ရင္းႏွင့္ ေစတနာ့ ဝန္ထမ္း အခမဲ့ ကုသိုလ္ ယူေန ၾကသူမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕၏ နာေရးကူညီမႈအသင္းႀကီးသည္ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာမေရြး၊ ဆင္းရဲ-ခ်မ္းသာမေရြး ခုႏွစ္ရက္ သားသမီးတို႕၏ နာေရး ကိစၥ အဝဝကို အခမဲ့ ကုသုိလ္ျဖစ္ လုပ္ေဆာင္ေပးေနေသာ အသင္းအဖြဲ႕ပင္ ျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သို႕ အခမဲ့ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေပးျခင္း၊ အခမဲ့ ကုသိုလ္ယူျခင္း၊ အခမဲ့ နာေရးကူညီျခင္း လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အယူသီးမႈမ်ား၊ အစြဲ မွားမႈမ်ား၊ မိစၧာဒိ႒ိ အယူဝါဒမ်ားသည္ အတားအဆီး၊ အေႏွာင့္အယွက္၊ အဟန္႕အတားမ်ား ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ထို႕ေၾကာင့္ 'လူ႔ဘံုံု ထုထံုံုးစံ၊ ကဲ့ရဲ႕ဒဏ္ျဖင့္၊ ရန္မာန္ ပိတ္သည္း၊ ခရီးခဲ၌၊ စိတ္ဇြဲြဲ သန္သန္၊ ေနာက္ မျပန္ဘဲ၊ ရဲမာန္ ရဲေဆး၊ ရဲ စိတ္ ေမြးလ်က္၊ ရဲေသြး နီနီီ၊ စီရရီျဖင့္ ဦးတည္မပ်က္၊ ေရွ႕ွသိုို႔ဆက္ေလာ'့ ဟူေသာ မဟာဂႏၶာ႐ံု ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး (အမရပူရ)၏ ၾသဝါဒ ဆံုးမစာအရ ကြၽန္ေတာ္တို႕သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႕၏ အေႏွာင့္အယွက္၊ အတား အဆီးမ်ားျဖစ္ေသာ အယူသီးမႈ၊ အစြဲအလန္း၊ မိစၧာဒိ႒ိ အယူဝါဒမ်ားကို ျဖဴစင္ သန္႕ရွင္း ထက္ျမတ္ေသာ တရား ဓမၼတည္းဟူသည့္ ဓားျဖင့္ ခုတ္ တန္ခုန္၊ လွီး တန္လွီး၊ ျဖတ္ တန္ျဖတ္၍ ခုႏွစ္ရက္သားသမီးတို႔၏ နာေရး (လူမႈေရး) တို႔ကို ႐ိုးေျမက်သည္ အထိ ရဲစိတ္၊ ရဲမာန္ေမြးကာ ပန္းတိုင္ ေရာက္သည္ အထိ ေရွ႕ဆက္ ေလွ်ာက္လွမ္းေတာ့မည္ဟု သံဓိ႒ာန္ ခ်မွတ္လိုက္သည္။

(ခုတ္မယ္၊ ထစ္မယ္၊ ပါးပါးလွီးမယ္။)

အားလံုးကို ေလးစားဦးၫြတ္လ်က္

ေက်ာ္သူ